kurumuş kuyunun suyu/ incirin sütü çoktan çekilmiş/

bir zamanlar dünya sandığım bahçeyi/ ayrık otları, dikenler bürümüş. – a. erhan

çok düşündüm, bayramın sesi olsaydı nasıl olurdu diye... 

“emine hele uşahlara sırfa kurun…” halamın kocası ali amcanın heyecanla beklediğimiz bu cümlesi tek başına bayramın sesi olabilirdi. 

bu sesle birlikte, gün boyunca gelen onlarca misafire nasıl özenle sunuluyorsa bayram yemekleri, bize de öyle ihtimam gösterilirdi. 

üç kuzen, yaşlarımızın toplamı bile reşit olmaya yetmiyorken dahi…

ya da arefe gecesinde evin en küçüğü olmamama rağmen adamdan sayılıp elime verilen çatalı, her külünçeye vurduğumda, masaya değerken çıkardığı ses de pekala bayramın sesi olabilirdi.

çünkü cemreler nasıl habercisiyse baharın, külünçe de öyle muştuluyordu yaşanacak bayram coşkusunu…

belki de, sair zamanda top oynadığımız araziye, kurulan tahta salıncak ve atlı karıncalarla, lunapark eğlencelerinin yer aldığı bayram yerinden taşan kahkahalara karışmış ahşap gıcırtısıdır bayramın sesi.

hatta belki süresi dolduğu için gözleri dolan çocuğa, “bi tur da benden olsun” deyip indirmeye kıyamayan atlıkarıncacının merhametinin sesidir…

yahut, onlarca ayakkabının yan yana dizildiği evde; hiç bitmeyen, tabak, kaşık sesleriyle çocuk ağlamalarının, ergen fısıldaşmalarıyla bulaşıklar için hiç kapanmayan musluğun, memleket kurtarma heveslisi büyüklerin gündem değerlendirmeleri ile kadınların birbirine sesini duyurmak için bağıra bağıra kurduğu cümlelerin, erkek çocuklarının ilk kez giydiği takım elbisesinin belinden çıkardığı altıpatlarının sesiyle, bayram harçlıklarıyla alınmış abur cuburların ambalaj sesinden müteşekkil o ses olabilir miydi?

bunlardan hangisiydi bilemiyorum…

ama şuna eminim ki bayramın sesi, biz büyüklerin kulaklarına artık asla gelmeyecek ve ancak masum çocukların duyabileceği tılsımlı bir ses…

#bayram #eskibayramlar #doksanlar #urfa #nostalji #bayramlar