kaleciden kaleciye mektup

merhaba bedir amca, gidişinin üzerinden on gün geçti ben sana ancak yazabiliyorum. evvela kabullenmekte zorlandım. tuttuğu köşeden gol yemiş kaleci gibi kaldım öylece. bilirsin, golden sonra kaleci için zaman durur bir süreliğine, defalarca tekrarlar pozisyonu kafasında. her seferinde kurtarır topu o birkaç saniye içinde ama er geç döner gerçeğe ve ağlardan alıp topu tekrar başlatır oyunu.

bu mektubu öyle say sen. kaleden ancak çıkarabildim meşin yuvarlağı…

seni tanıdığımda saçlarındaki karaların oranı aklara göre hala fazlaydı. öyle ki istesen kaleye geçip kurtarabilirdin yine şutları. hem ben mazideki hallerini de biliyordum siyah beyaz fotoğraflardan, babamla omuz omuza poz verdiğiniz toprak sahalarda. ne talihli adam babam senin dostun olmuş koca bir ömürde. benim albümlerde gördüğüm o donmuş anları birlikte paylaşmışsınız onunla.

az önce siyah beyaz, ak kara falan dedim ya seni anlatırken, nasıl da yerini bulmuş bu renkler bir de siyah kaleci kazağınla bir kartal gibi süzülmüşsün zaten yıllarca. beşiktaş’tan başkası yakışmazdı zaten sana. ondan sebep, armayı görünce herkes baba hakkı’yı vedat okyar’ı, sabri dino’yu hatırlarken, ben hep seni anımsayacağım ömrüm boyunca.

kaleciliğim senin kadar başarılı olmadı bedir amca biliyorsun. hayat denen maçın son otuz dakikasına girerken anlıyorum ki kum sahada olduğu gibi dünya sahasında da yakalayamayacağım seni. ne beyefendiliğini, ne cömertliğini, ne çocukla çocuk, büyükle büyük oluşunu hasılı kelam o asil duruşunu ancak doksana giden topa çaresizce bakan bir kaleci gibi izliyorum uzaktan.

kaleciler yalnızdır denir hep, sen hiç yalnız olmadın. gittiğin yere seninle birlikte seni sevenleri taşıdın ardın sıra. o yüzden, mersin’deki evinde denizden gelmiş, güler yüzle bizi izlediğin masada koca bir kalabalıkla yemek yerken hatırlayacağım hep seni… 

*merhum bedir orak amcaya rahmetle…