vitrinin büyük kısmında sadece adları görünen siyah poşete sarılı muzır neşriyat var. sağda dar bir yerde ise sezgin burak’ın şaheseri tarkan ile suat yalaz’ın efsanesi karaoğlan var.
o köşeden gözümü alamıyorum. kapaktaki her detayı hıfzedene kadar inceliyorum. bayinin asabi sahibi ters ters bakmaya başlıyor da öyle çekiyorum arabamı dükkânın önünden…
bir fırça da dükkana gelince yiyorum. yine niye sallana sallana geldim diye. yemekler buz gibi olmuş, hep benim yüzümden, zaten dünya adam olsa ben olmayacağım. böyle zamanlarda en iyisi bir eksik icat edip, yavaştan tüymek. aa ekmek az koymuş annem deyip, kirişi kırıyorum.
geldiğimde aşayiş berkemal vaziyette… hüseyin abime usulca sokuluyorum. “abi abi karaoğlan’ın yeni macerası çıkmış, duydun mu?” diye… abim gülüyor. babamı kolaçan edip, çekmeceden ucunu gösteriyor “bu mu?” diye... gözlerim faltaşı gibi açılıyor.
çizgi roman okuyan adam hayta olur. işsiz güçsüz tiplerin işi. babam çok kızıyor bu yüzden de o dükkandayken, karaoğlan genel ahlaka mugayir neşriyat nev’inden değerlendiriliyor.
abim iyice okuyacak, zevkini alacak ki bize versin. kritik bekleme süreci böylece başlıyor. bütün şartlar birden yerine gelecek. çaresiz, drima iplik kutularının arkasına karaoğlan’ın başka hiçbir yerde yayınlanmayacak maceralarını çizip bekliyorum…
böyle kıymetliydi işte karaoğlan. milliyetçi, yakışıklı, savaşçı, esprili, seküler, çapkın ve kıvrak zekalı… bir yeniyetme için daha iyi bir rol modeli olur mu? her sayfasını ezbere bilir yine dönüp dönüp tekrar okurdum…
eski ve güzel günlere dair ne varsa, yavaş yavaş gömülüyor zaman denilen karanlık okyanusa… karaoğlan’ı hayatımıza katan suat yalaz da iki yıl önce bugün girdi, o derin sulara…
#karaoğlan #suatyalaz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder