dönüp bakıyorum da yaş daha kırk ama ne çok sevdiğimize veda etmişiz, ismet abi gideli altı koca yıl olmuş… 

ardı sıra bunları yazmıştım…

orta sonda basketbola iyice merak salınca fanatik basket ile tanışmıştım. şimdiki gibi bilginin bir iki tık uzağında olmadığımız için basketbola dair her şeyi o gazeteden öğrenmiştim. türkiye’de basket gazetesi çıkaran don kişot ile de öylece tanışmıştım; ismet badem ile…

yıllarca her salı düzenli bir şekilde gazete bayiinin yolunu tuttum. ismet abinin fedakarlığına aynı fedakarlıkla karşılık vermeyi bir basketbolsever olarak borç bildim. üniversite’de ‘ben ismet badem’ adlı kitabını okurken, ismet abi, bilmem kaç bininci okulda söyleşi yapıyordu.

basket adam ismet badem, türkiye’de bu sporun yaygınlaşması için en çok çaba sarf eden insanların başında geldi. milli duygularının ne denli yüksek olduğuna takımlarımızın avrupa maçlarında hep birlikte tanıklık ettik. yorumculuğu bırakıp, hakeme itiraz ederek, ülkerspor’a kazandırdığı maç asla unutulmayacaktır.

yıllar geçti, aynı parkeye, haber peşinde iki meslektaş olarak çıktık. onu ilk kez basın tribününde gördüğümde büyük heyecan yaşamıştım. sonraki seferlerde de bu heyecan hiç azalmadı. onun yolunda bir basketbol muhabiri olmaktan gurur duydum. iş koşuşturmacasında hep hal-hatır sormak, saygı sunmakla yetindim.

fenerbahçe’nin ilk final four’unda aynı otelde kalınca uzun uzun sohbet etme imkanı bulmuştuk. fanatik basket ile ilgili anlattığım iki anı, ismet ağabeyi o kadar güldürdü ve mutlu etti ki, o görev sırasında ligtv ekibinden kimi görse, “yusuf anlat bak görsünler bizim gazetenin nelere kadir olduğunu” deyip, her anlatışımda da tekrar neşeleniyordu. bu resim işte o otelin lobisinde çekildi.

çocukluğumun kahramanlarından ismet ağabeyin fırtına gibi yaşamı altı yıl önce bugün bir trafik kazasıyla son buldu. basketbolun efsane ismi gitse de yüreklerdeki yeri hep var olacak…