seksen ihtilalini takip eden günlerde, cunta yönetimince türk halkının üzerine yabancı diziler boca edildi. o yapımlar arasında beyaz gölge, elli dört bölümle muadillerine nazaran ömrü kısa olsa da en çok iz bırakanlardan biri olmuştu. peki, türkiye’ye basketbolu sevdiren dizi olarak kayıtlara geçen beyaz gölge’ye biraz yalçın küçük kuruntuculuğuyla bakarsak ne görürüz?

afroamerikalı ve toplumla uyumlanmakta zorlanan bireylerden müteşekkil bir lise takımının başına ıslah edici olarak gelen koç revees, anarşi ortamını yok etmek için ülkenin başına gelen ve denge için bir sağdan bir soldan kara yağız gençleri asan kenan evren misali bir kurtarıcıdır. netekim evren’in meşum portresi her duvarda kendine yer bulmuşken, revees de “her zaman ve her yerde, adeta beyaz bir gölge gibi çocukların arkalarındadır”

beyaz gölge’nin dönüştürücü etkisiyle mahalle aralarında daha önce kahrolsun afişleri asılan ağaçların gövdelerine, telden yapılma derme çatma çemberler takılmaya başlanır. zaten darbe sonrası ilk yayına giren dizinin beyaz gölge olması tesadüf değildir. çünkü tüm totaliter rejimlerde olduğu gibi evrenland’de de tahripkâr davranışlardan arınmış uslu bireyler yetişmesi için spor şarttır. 

koç revees, sorunlu bireylerden bir takım yaratırken türkiye de şef evren eliyle bir dönüşüm geçirmekteydi. mamak’tan, diyarbakır’a cezaevlerinde gençlerin gördüğü muamelenin sesini bastırmak ancak sporun ve eğlencenin dozunu artırmakla mümkündü. bu yüzden beyaz gölge ile başlayan furya, köle isaura, virginia, küçük hanım ve zenginler de ağlar… şeklinde devam etti.

neyse efendim. kemal tahir’in eserinden halit refiğ’in sinemaya uyarladığı yorgun savaşçı filminin sakıncalı bulunup kopyalarının dahi törenle yakıldığı ve tüm ülkenin bir koyu bir sansür tabakası altında olduğu dönemde beyaz gölge’nin ve ardıllarının kendine böyle rahat yer bulması belki de sadece basit bir tesadüftür ve tüm bu çıkarımlar benim hüsnükuruntumdur.